در روایات سوال را مفتاح وکلید علم دانسته اند حضرت علی (ع) راز موفقیت خود را در این میداند که در محضر پیامبر (ص) از لسان سول وقلب عقول برخوردار بوده است یعنی زبان سوال کننده وقلبی که پاسخهارا تحلیل مینموده است در قرآن نیز سفارش سوال شده است فاسئلو اهل الذکر

اما با همه این اوصاف در آیه شریفه 102 سوره مبارکه مائده از ما میخواهد از چیزهائی که سبب ناراحتی است سوال نکنیم

گاه در مسائل تشریعی مطلبی را خداوند مطرح نکرد وبا سوال ،کار را برخود سخت میکنیم مانند آنچه در شان نزول آیه آمده است :

وقتی پیامبر رحمت (ص) آیات حج را بر مردم تلاوت فرمودند عکاشه پرسید آیا در صورت استطاعت هرسال به حج رویم ؟ ایشان پاسخی ندادند سه بار سوال را تکرار کرد تا پیامبر عتابش کردند که اگر بگویم آری توانش را داری ؟ چرا از چیزی که خدا مطرح نکرد سوال میکنی؟

گاه در مسائل تکوینی خداوند طبق مصالحی برخی امور مثل طول عمر را بر ما مخفی کرده است وبا سوال کردن خود آرامش خویش را سلب میکنیم گاه هم در مسائل اجتماعی واخلاقی با پرس وجوها ی بی مورد عرصه زندگی را بر خود تنگ مینماییم مانند آنچه بنی اسرائیل در جریان گاو خود کردند وبا سوالات مکرر از ویژگیهای  گاو مورد نظر کار را برخود سخت کردند

سوال زیاد پرسیدن هم شایسته نیست جادارد که انسان جواب سوالات خودرا بررسی وتحلیل نماید وسوال مکرر این مجال را از ما میگیرد

پس سوال گرچه خوب است اما باید بجا وسنجیده باشد وراستی هم که :

هم سوال از علم خیزد هم جواب